Zaliczany jest do grona najwybitniejszych biskupów polskich XIII wieku. Urodził się ok. 1150 roku w rodzinie rycerskiej, pochodzenia łużyckiego, osiadłej na Śląsku. Do godności arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego wyniesiony został w 1199 roku z protekcji księża Mieszka Starego. Działał na rzecz odnowy życia kościelnego. Zabiegał o uniezależnienie Kościoła od inwestytury świeckiej i doprowadzenie do elekcji biskupów przez kapituły katedralne. Zdołał również w dużym stopniu wyegzekwować przestrzeganie zasady celibatu wśród duchowieństwa polskiego. Zwołał 15 synodów biskupich (w tym 4 uważane za najważniejsze), często podróżował do Rzymu i prowadził regularną korespondencję z papieżem Innocentym III. Uczestniczył w obradach Soboru Laterańskiego IV (1215 roku), który sformułował dogmat o przeistoczeniu. Henryk Kietlicz wyprosił też u papieża przywilej noszenia przed sobą krzyża na podobieństwo legatów papieskich – crux erecta. Urząd ten zresztą później otrzymał. W 1214 roku Innocenty III mianował go stałym legatem Stolicy Apostolskiej na Polskę i Prusy, co było pierwszym przypadkiem wyniesienia krajowego hierarchy tak wysoko. Godność tą piastował do śmierci 22 marca 1219 roku.
