Urodził się około 1276 roku jako syn Piotra, wojewody krakowskiego i członek możnego rodu Bogoriów. Studiował w Bolonii. Pełnił szereg zaszczytnych funkcji kościelnych i świeckich. Był kanonikiem i archidiakonem krakowskim, a także kanclerzem miejscowego biskupa, otrzymał godność kanonika kujawskiego i gnieźnieńskiego oraz kanclerza kujawskiego. Był również jednym z najbliższych współpracowników króla Kazimierza Wielkiego. W 1342 roku został mianowany arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim, przyczyniając się w następnych latach do jej znacznego rozwoju. Lokował około 100 wsi, tworzył nowe parafie, scalał majątki. Niedługo po objęciu urzędu rozpoczął budowę nowej (gotyckiej) katedry w Gnieźnie, która stoi do dziś. Wzniósł i uposażył także kilka innych kościołów. Z jego inicjatywy wzniesiono zamki w Łowiczu, Uniejowie i Opatowie oraz dwory i domy murowane w kilku miastach Polski m.in. w Gnieźnie i Żninie. Był mecenasem sztuki i hojnym darczyńcom, zyskując sobie miano ojca ubogich. Wizytując diecezje, broniąc praw metropolitalnych, a w szczególności kodyfikując prawo kościelne niestrudzenie pracował na rzecz jedności Kościoła w Polsce. Za jego rządów metropolia gnieźnieńska rozszerzyła swoje granice i pomnożyła dobra. Po śmierci Kazimierza Wielkiego, mimo, że niechętny sukcesji andegaweńskiej, koronował Ludwika Węgierskiego na króla Polski. W 1371 roku zdecydował o rezygnacji z urzędu. Główną przyczyną była utrata wzroku. Miał wówczas przeszło 90 lat. Osiadł w klasztorze cystersów w Lądzie n. Wartą. Zmarł 17 września 1376 roku. Został pochowany w katedrze gnieźnieńskiej.
