Był wnukiem Piotra Włostowica, jednego z najpotężniejszych ludzi w państwie. Najprawdopodobniej posiadał gruntowne wykształcenie. Urząd arcybiskupa gnieźnieńskiego objął w 1187 lub 1190 roku. Podobnie jak poprzednicy pełnił rolę mediatora w sporach o sukcesję po Bolesławie Krzywoustym. W 1191 roku interweniował u Kazimierza Sprawiedliwego w sprawie uwolnienia jego bratanka Bolesława i rycerzy wielkopolskich – stronników Mieszka Starego. Przyczynił się także do pojednania Kazimierza Sprawiedliwego z Mieszkiem Starym, co nastąpiło przy okazji konsekracji kolegiaty Najświętszej Marii Panny w Sandomierzu. Niewiele wiadomo o jego działalności kościelnej. Niewykluczone, że z jego inicjatywy klasztor mniszek w Strzelnie przyjął regułę św. Norberta i został podporządkowany opactwu św. Wincentego we Wrocławiu. Piotr poparł także zabiegi księcia Mieszka Starego o odnowienie opactwa cysterskiego w Lądzie, które miało ulec likwidacji. Niektórzy historycy przypisują mu udział w fundacji spiżowych Drzwi Gnieźnieńskich. Zmarł 19 lub 20 sierpnia, najprawdopodobniej 1198 roku.
