Urodził się ok. 960-970 roku. Był synem księcia czeskiego Sławnika, władcy Libic i bratem przyrodnim św. Wojciecha. Wraz z nim wyjechał do Rzymu, gdzie razem wstąpili do klasztoru benedyktynów na Awentynie (tam Radzym przyjął zakonne imię Gaudenty, a później otrzymał święcenia kapłańskie). Po spustoszeniu rodzinnych Libic i wymordowaniu Sławnikowiczów przez Przemyślidów, bracia zdecydowali nie wracać do Czech. Udali się do Polski, do Gniezna, a stamtąd na północ, do nieschrystianizowanego jeszcze plemienia Prusów. Radzym był świadkiem męczeńskiej śmierci Wojciecha 23 kwietnia 997 roku. Brał też udział w sprowadzeniu jego ciała do Gniezna, a później, po wyjeździe do Rzymu, starał się o kanonizację męczennika. Staraniom tym towarzyszyły pertraktacje dotyczące utworzenia metropolii ze stolicą w Gnieźnie. Obie misje zakończyły się powodzeniem. W 999 roku Wojciech został wyniesiony na ołtarze, a Radzym Gaudenty wyświęcony na biskupa przez papieża Sylwestra II. W następnym roku 1000 wrócił do Polski w towarzystwie cesarza Ottona III, który odbywał pielgrzymkę do grobu św. Wojciecha. W dniach 8-10 marca odbył się historyczny Zjazd Gnieźnieński, podczas którego ogłoszono utworzenie metropolii gnieźnieńskiej i dokonano intronizacji Radzyma Gaudentego. Brak wiarygodnych informacji nt. jego działalności arcybiskupiej. Dyskusyjna jest także data śmierci. Według katalogu arcybiskupów gnieźnieńskich zmarł w 1006 roku, a kalendarz liturgiczny Kościoła w Polsce umieszcza jego doroczne wspomnienie 14 października. Był otaczany w Gnieźnie czcią, choć kult nie został zatwierdzony. Relikwie bł. Radzyma Gaudentego znajdują się w gnieźnieńskiej parafii, której patronuje.
