Inowrocław: 100-lecie obecności sióstr dominikanek
„W ciągu minionego stulecia obecności sióstr dominikanek w Inowrocławiu wielokrotnie objawiła się tutaj moc Boża” – mówił w Niedzielę Trójcy Przenajświętszej 12 czerwca w Inowrocławiu bp Radosław Orchowicz, dziękując z miejscową wspólnotą pw. Zwiastowania NMP za obecność, posługę i świadectwo sióstr.
W homilii Mszy św. koncelebrowanej m.in. przez proboszcza parafii ks. prałata Leszka Kaczmarka biskup pomocniczy gnieźnieński przypomniał krótko początki i charyzmat zgromadzenia, którego pierwszy klasztor w Polsce założyła urodzona 23 sierpnia 1838 roku w Jaśniszczach Róża Filipina Białecka. 2 lipca 1856 roku wstąpiła do kontemplacyjno-czynnego Zgromadzenia Sióstr Dominikanek w Nancy i po odbyciu nowicjatu oraz złożeniu ślubów zakonnych wróciła do Polski, by rozpocząć starania o założenie wspólnoty na ojczystej ziemi. Po wielu trudnościach, w 1861 roku, powstał klasztor dominikanek w Wielowsi k. Tarnobrzega. Charyzmatem sióstr stało się głoszenie prawd ewangelicznych najbardziej potrzebującym i opieka nad chorymi, wspieranie ich w cierpieniu oraz towarzyszenie w godzinie śmierci.
„Siostry żyjąc radami ewangelicznymi, pogłębiając swoją wiarę i życie religijne, dzielą się tym dobrem z innymi. Odkrywając doskonałą miłość, jedność, wspólnotę w Bogu w Trójcy Świętej, uczą o Bogu i życia z Bogiem w codzienności. Same przeżywając trudy i niedogodności, dzieląc doświadczenia wspólne dla wszystkich Polaków na przestrzeni lat, chlubią się nadzieją chwały Bożej, ale nie tylko tym, chlubią się także z ucisków wiedząc, że ucisk wyzwala wytrwałość, a wytrwałość wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota – nadzieję. A nadzieja zawieść nie może” – mówił bp Orchowicz.
Do Inowrocławia siostry przybyły z Gniezna w 1922 roku na zaproszenie ówczesnego proboszcza parafii pw. Zwiastowania NMP, ks. kan. Stanisława Kubskiego, który w 1999 roku został beatyfikowany w gronie 108 męczenników II wojny światowej. Zamieszkały w domu parafialnym przy ul. Toruńskiej 17 (obecnie po zmianie numeracji jest to nr 24). Od początku podjęły pracę wychowawczą i katechetyczną wśród dzieci i młodzieży, a także charytatywną wśród chorych w domach, prowadziły też kursy robót ręcznych. W czasie II wojny światowej w 1943 roku, po krótkim okresie internowania, musiały opuścić dom zakonny w Inowrocławiu. Zaraz po zakończeniu wojny, w 1945 roku, wróciły do parafii. Ze względu na trudną sytuację finansową oprócz dotychczasowej pracy, otworzyły opłatkarnię, w której służyły ofiarną pracą do 1962 roku. Od 1952 roku siostry prowadziły też przez długie lata stołówkę dla księży wikariuszy z parafii. Natomiast w 1957 roku podjęły nauczanie religii w inowrocławskich szkołach podstawowych nr 2 i nr 7.
„W ciągu minionego stulecia obecności sióstr dominikanek w Inowrocławiu wielokrotnie objawiła się tutaj moc Boża” – podkreślił bp Orchowicz dziękując za wszelkie dobro, które w ciągu tych lat stało się udziałem sióstr, a przez siostry także udziałem wszystkich wiernych. Poprzez nie – jak mówił – zagłębiamy się ponownie w tajemnice Trójjedynego Boga, Boga który kocha nas nieskończoną miłością, a to doświadczenie umacnia nas i pozwala wrócić do zwyczajnych dni ze świadomością, że jesteśmy wezwani do dawania świadectwa miłości ewangelicznej.
