W CEF zakończył się cykl wykładów o nadziei

Ostatni wykład pt. „Z Chrystusem nieść światu nadzieję” poprowadził ks. dr Remigiusz Malewicz. Prelegent wyjaśniał, że daru nadziei nie można zostawiać jedynie dla siebie. Pokazuje to doświadczenie pierwszych uczniów, którzy znajdując Mesjasza, idą głosić Go pełni radości. Podobnie Samarytanka, tuż po zakończeniu swojego dialogu z Jezusem, staje się misjonarką, a wielu Samarytan wierzy w Jezusa dzięki jej słowu. Również św. Paweł, po spotkaniu z Chrystusem, zaczyna głosić w synagogach, że On jest Synem Bożym. Ci, którzy mają nadzieję, nie potrzebują dużo czasu, by zacząć ją głosić. Nie muszą otrzymywać wiele instrukcji czy zachęt. Chrześcijanin staje się misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z nadzieją, którą jest Chrystus. Naszym zadaniem jest odnalezienie sposobu głoszenia Jezusa, który odpowiadałby sytuacji, w jakiej się aktualnie znajdujemy.

Ks. Malewicz wyjaśniając historię drogi do Emaus tłumaczył, że sposób postępowania Jezusa z uczniami jest konkretną podpowiedzią, jak można nieść światu nadzieję. Najpierw Jezus przybliżył się do uczniów, szedł z nimi, zadawał pytania, słuchał ich. Ten wstępny etap dawania nadziei możemy nazwać preewangelizacją. Czym ona jest? To wszystko to, co poprzedza głoszenie Chrystusa, to przygotowanie serc na przyjęcie zbawczego orędzia. W preewangelizacji istotne są: obecność pośród ludzi, świata, tworzenie więzi, relacji personalnych; świadectwo chrześcijańskiego życia, które otwiera na Boga, często prowokuje do stawiania pytań, poszukiwania nadziei; szczery i cierpliwy dialog, który zakłada jednocześnie otwartość na słuchanie; służba, gdyż jeśli mamy zainteresować innych nadzieją i wiarą w Jezusa, to muszą się one przejawiać w służbie i w dawaniu życia.

Dalej Jezus wyjaśniał uczniom Pismo, co było przełomowym momentem w przywracaniu nadziei. Chodzi zatem o głoszenie kerygmatu, orędzia pierwszego i podstawowego, z którego rodzi się wiara żywa i prawdziwa. Wracanie do kerygmatu jest konieczne nie tylko w kaznodziejstwie i na katechezie, ale i w formacji osobistej czy w życiu codziennym. Żyjąc kerygmatem możemy go głosić innym. To wszystko prowadzi z kolei do łamania chleba, czyli Eucharystii. Tam nadzieja jest karmiona i podsycana, a jednocześnie staje się momentem posłania.